Podsumowań chyba nie lubię. A ten tekst po części taki właśnie będzie. Przecież lubię żyć chwilą. Nie wracać. Nie rozpamiętywać. Nie żałować! Tak już mam. Podejmuje decyzję i nie patrzę wstecz…
Zanurzanie się w lodowatej wodzie, powszechnie znane jako morsowanie jest jakoś ostatnio chyba popularniejsze… A może to tylko kwestia neta, który jakby nie było skurczył trochę świat. I nagle wydaje się, że łatwiej namierzyć w okolicach ludzi, którzy mają ochotę na podobne aktywności.
Ten rok zafundował już tyle pokręconych historii, że nie bardzo jestem w stanie tego wszystko opisać. Emocjonalnych bomb nie brakowało… Kilka z nich czeka na warsztacie do spisania. Niektóre zapewne zostaną już tylko w mojej głowie. Tak na szybkiego jedną spróbuję jednak przypomnieć… Dosyć odległą czasowo, bo ten kilkudniowy wypad był już dłuższą chwilę temu. Niestety mam spore trudności, by wyrobić się na bieżąco. Ale jest po prostu na tyle fajnie, że nie chcę tego przerywać. Opisanie bowiem niektórych historii wiąże się z poświęceniem na to trochę czasu.
Chyba jeszcze do żadnego wyjazdu w moim życiu nie podchodziłem aż tak poważnie. A może po prostu jestem obecnie pewien, że moją najważniejszą życiową misją jest jak najbardziej wartościowe wychowywanie córki. Świadome po prostu… Pewnie często to powtarzam, ale tak po prostu czuję. Rodzicielstwo daje mi maksymalną przyjemność i satysfakcje. A dodatkowo robienie wciąż tego, co zawsze kochałem nabiera innego wymiaru. Każdego dnia uczę się przy okazji bardzo wiele, mojemu dziecku pokazując często, że warto bez obaw sięgać tam, gdzie wzrok nie sięga. I na pewno podczas minionej wycieczki udało mi się co nieco takim podejściem ją zarazić. Ten wyjazd pobił zresztą wszystkie wcześniejsze.
Już jutro ruszamy. Wśród znajomych, którzy są blisko mnie pewnie wielu słyszało. Komu fejs towarzyszy na codzień być może też. Gdzieś tam bowiem już o tym wspominałem. Zresztą od jakiegoś czasu żyje głównie tym. Jedziemy więc z córką na Nordkapp. Autostopem. Zbyt poważne podejście do życia nigdy nie było moją mocną stroną. Do tego wyjazdu podchodzę jednak całkiem serio. Odpowiedzialnie chyba. Chociaż pewnie długo nie bardzo wiedziałem co to w ogóle jest. Ta niby odpowiedzialność. Zapewne zdaniem wielu wciąż jest mi jej brak… Jak chociażby ten wyjazd. Ja akurat wiem, że będzie niesamowitą lekcją dla Lilki. Wiem też , że córka nauczy się w ten sposób więcej niż gdziekolwiek. Między innymi tego, że pomimo przeszkód jest naprawdę całkiem fajnie. Tego, że warto podchodzić do wielu rzeczy na luzie. Bez presji i ciśnienia. I nie zapominać o szaleństwie… No bo przecież jakie życie taki Rock’n’Roll.
Tym razem znów z poślizgiem, ale taka ilość fajnych rzeczy się dzieje, że trudno jest to wszystko ogarnąć. Całe szczęście uwielbiam stan, gdy grafik jest mocno napięty. Oczywiście bywają też spokojniejsze i bardziej wyważone momenty… Dzisiaj wrzucę jednak opis chwil bliskich szaleństwu, a rozsądek o którym od jakiegoś czasu przekonuje, że się mi niby już załączył, to jednak w tych dniach na moment gdzieś uleciał.
Wspinanie lodowe, to kolejna zabawa dająca na tyle dużo satysfakcji, że wystarczy tylko spróbować, a zaraz będzie się chciało powtarzać. Posmakujesz – przepadłeś. W moim przypadku zresztą miałem tak już nie jeden raz. Bywało, że gdy zacząłem coś robić, to pochłoniety bez reszty wchodziłem w temat na tyle głęboko, że nie było łatwo przechodzić do porządku dziennego bez doznań tego typu. A teraz pojawiła się kolejna emocjonalna bomba.
Co nieco zorientowanych w temacie nie trzeba informować, że Rjukan to dla miłośników wspina po zamarzniętych wodospadach swoista mekka. Biorąc pod uwagę najbardziej wartościowe tego typu miejscówki z całego świata to ten zacieniony, schowany pośród norweskich gór zakątek jest w zdecydowanej czołówce tego typu na naszej planecie. Spokojnie można nawet uznać, iż jest numerem jeden na ziemskim globie.
Po wielotygodniowej przerwie początkowo myślałem, że opiszę pokrótce powody milczenia. A zresztą u mnie to jakby norma. Czasem znikam. Jakimkolwiek pisaniem zbytnio się w tym czasie nie przejmuję.
Tak się jednak złożyło, że wracając nie będzie żadnych egzystencjalnych opisów czy coś… Będzie za to sprawozdanie z naprawdę fenomenalnej imprezy.
Za nami ostatnie w tym roku starcie z lodowym światem. Chociaż było to już chwilę temu i teoretycznie szansa by wyskoczyć tam ponownie nadal była, to jednak miniony wypad, jak zresztą każdy wrażeń dal na tyle dużo, że można z pełną satysfakcją przez najbliższe miesiące robić coś innego. Dziś już wiemy, że sezon na tego typu zabawę w tym roku jest po prostu zakończony.